Yola Brouwer:
Mijn ouderlijk gezin;
Ik ben het meisje precies in het midden van de foto.
Mijn vader is geboren in Tjimahi en mijn moeder in Batavia in de jaren 20. Wat ik begreep, hebben ze een goede jeugd in Nederlands Indië gehad.
Voordat de oorlog uitbrak heeft mijn vader een pilotenopleiding in Nederland gevolgd. Mijn vader is afgekeurd op zijn ogen wat uiteindelijk wel zijn redding is geweest. Zijn medecursisten, die wel hen brevet hadden behaald, zijn allen omgekomen. Mijn vader heeft daarna bij het KNIL gediend. Hij is hospik in het leger geweest en werd te werk gesteld aan de Birma spoorlijn. Hij werd ziek en liep malaria op en werd teruggestuurd naar Indië.
Na een onderduikperiode moesten mijn ouders onverhoopt in 1949 naar Nederland.
Mijn oudste broer en ik gingen mee. Mijn moeder was hoogzwanger van mijn zusje, die in 1950 in Den Haag geboren werd.
In de beginperiode werden we opgevangen bij mijn opa en oma die in Den Haag woonden.
Ik begrijp dat daarna een lastige tijd aanbrak van verhuizingen van het ene naar het andere pension. Als peuter heb ik daar niet veel van meegekregen.Mijn vader is in Nederland in militaire dienst gebleven. We kregen nog een zusje en een broertje.
Mijn ouders hebben nooit zoveel over de oorlogsperiode in Nederlands Indië verteld. Mijn vader ontweek dit onderwerp veelal. Later op uitdrukkelijk aandringen, vertelde hij er iets over.
Mijn moeder vertelde wel meer, maar haar verhalen waren veelal geromantiseerd. Ze wilden ons niet opzadelen met hun kommer en kwel en zo bleef er veel onderwerpen onbesproken.
Wel merkten we dat mijn moeder haar ouders heel erg miste. Die waren achtergebleven in Nederlands Indië. Ze wist dat zij hen niet meer levend zou terugzien.
Deze foto heb ik gekozen, omdat dit eigenlijk onze enige familiefoto is, die gemaakt is door een huisfotograaf. Foto’s van mijn ouders uit hun periode in Nederlands Indië zijn verloren gegaan.