Op 15 augustus herdenken wij het einde van de oorlog in voormalig Nederlands-Indië, het land van onze voorouders.
Eigenlijk weten we niet zoveel van deze foto. Behalve dan dat hij gemaakt is op de dag dat onze opa Jacob (job) Ferdinandus en oma Els Jonathans gingen verloven, het zal ergens eind jaren dertig zijn geweest. Best wel jammer eigenlijk, maar ja zo ging dat nou eenmaal in de meeste Indische families. Over veel dingen uit die tijd werd bij ook ons thuis vroeger niet gesproken en al helemaal niet over zoiets als de oorlog. “Soedah, laat maar” zeiden ze dan.
In totaal kregen zij 13 kinderen, 2 dochters en 11 zonen. De meesten ooms en tantes van de eerste generatie zijn inmiddels ook niet meer onder ons, maar ook hen zullen wij nooit vergeten. Hun kinderen en de kinderen van hun kinderen die nog wel in leven zijn, herdenken op 15 augustus eigenlijk allemaal iets anders en ieder op hun eigen manier.
Als je ons vraagt waar wij aan denken op 15 augustus krijg je een mix van verhalen, fragmenten en emoties, die we ook voelen als we naar de krontjong muziek luisteren van vroeger of gedachteloos in de keuken staan.
Waar zullen de generaties na ons, onze kinderen en de kinderen van onze kinderen later bij stil staan op 15 augustus? Wie het weet mag het zeggen.
Los van die paar oude foto’s en stukjes van verhalen die van mond op mond zijn overgedragen hebben we gelukkig nog wel de familie recepten. Want van lekker eten houden we nog steeds in de familie Ferdinandus. Ook al zijn de meeste verhalen dan verloren gegaan door de jaren heen, onze liefde voor lekker eten zal altijd blijven bestaan.
En die verhalen over de oorlog dan? Ach soedah, laat maar. Misschien moeten we de herinneringen aan vroeger maar bewaren op een speciaal plekje in ons hart, niet te veel achteruit kijken en er het beste van maken. Iedere dag weer, net als opa en oma…