Op deze foto is mijn moeder als tienjarige te zien. Zij is zojuist samen met haar zusje aangekomen in Rotterdam in december 1957. Samen worden ze opgevangen door hun opa en tante die ook te zien zijn op de foto.
Mijn moeder Cherie en haar zusje Yvonne hebben beiden een label met een nummer om hun nek hangen omdat zij zonder hun moeder, mijn oma Ciska gereisd hebben. Mijn oma is noodgedwongen in Indonesië achtergebleven met haar andere twee kinderen, mijn tante Irene en oom Victor omdat zij niet eerder weg kon. Haar werkgever wilde haar niet laten gaan. Omdat de situatie in Indonesië steeds grimmiger werd voor de Indische Nederlanders wilde zij zo snel mogelijk weg naar Nederland, daar waar haar eigen ouders al waren. Ze heeft kunnen regelen dat haar oudste dochters, mijn moeder en haar zusje al met hun vader (van wie mijn oma destijds al gescheiden was) samen de overtocht naar Nederland konden maken. Mijn oma zou uiteindelijk pas 3 maanden later met de jongste twee kinderen kunnen vertrekken.
De foto is belangrijk voor mij omdat het begin betekent van mijn moeder in Nederland. Zij is zelf pas 10 jaar oud en heeft de reis zonder haar eigen moeder afgelegd, na eerst afscheid van haar genomen te hebben in Tandjock Priok en zonder te weten wanneer ze elkaar weer zouden zien en waar ze terecht zou komen. Op de foto staart mijn moeder verloren naar de grond, ik voel haar verdriet als ik er naar kijk. Aangekomen in een vreemd land, koud door de strenge winter en moederziel alleen.
Deze foto symboliseert de keiharde realiteit van de geschiedenis waar ik deel van uitmaak. Mijn overgrootouders en hun gezinnen zijn weggejaagd uit hun Nederlands Indië zoals zij het kenden en hebben hun leven moeten voortzetten in een land dat zij zelf zagen als hun vaderland, maar dat hen in werkelijkheid liever zag gaan dan komen. Mijn (over)grootouders hebben hun uiterste best gedaan om een leven hier op te bouwen en dat is gelukt, ondanks alle tegenslag, vooroordelen en discriminatie waar zij mee te maken hebben gehad. De strijd die zij hiervoor geleverd hebben, de dingen die zij hebben moeten verduren hebben mijn plek hier als 3e generatie Indische Nederlander mogelijk gemaakt. Ik zal hen blijven eren en daarom blijven herdenken. Deze geschiedenis is niet alleen mijn familiegeschiedenis, maar onderdeel van de Nederlandse geschiedenis en die zal verteld moeten blijven worden.
Hartelijke groet,
Marsha de Koning-Man